Wolontariusz idący do chorego musi odkryć w sobie trzy cechy:
- musi mieć motywacje pracy i służby,
- umiejętność budowania wspólnoty,
- określony stosunek do śmierci chorego i własnej śmierci (przemijania ludzkiego - jego sens).
Wolontariusz musi stawać się bezinteresownym darem dla drugiego człowieka.
Spotkanie z chorym, z umierającym - polega na poznaniu go, zrozumieniu, pokochaniu, obdarzeniu go darem miłości, darem czuwania i towarzyszenia, darem przyjaźni, współuczestniczenia. Współuczestniczenie w chorobie, cierpieniu, umieraniu wymaga wierności z naszej strony, bliskości i ogromnej dyskrecji.
Dar wielkoduszności to wspaniałomyślność, która wyklucza wszelką rachunkowość.
Staś Gawroński w swojej książce Ochotnicy Miłości Bliźniego pisze, że przed podjęciem decyzji o zostaniu wolontariuszem należy:
- ocenić swoją motywacje z ostrożnym deklarowaniem czasu, który chcemy zaoferować,
- uwzględnić, że wolontariat to praca zespołowa, nie przychodzimy tylko po to żeby wypełnić swoją służbę, ale również dla pracy w grupie, wolontariat jest interwięzią,
- uwzględnić konieczność uczestniczenia w szkoleniach,
- być nastawionym na to, że zostaniemy skierowani nie tam, gdzie pragnęliśmy posługiwać, gdyż koordynator widzi inaczej nasze miejsce w dziele hospicyjnym np. nie przy łóżku chorego, lecz w pracach organizacyjnych czy pozyskiwaniu środków,
- nie zniechęcać się, jeżeli uważamy, że nie zostaliśmy przyjęci zbyt ciepło i entuzjastycznie - to przyjdzie z czasem posługiwania,
- być gotowym na danie przyjaźni i niesienie pomocy komuś, kto przeżywa problemy.
